Eikvaren. Eikvaren (Polypodium vulgare) heeft winterharde bladeren die enkelvoudig geveerd zijn. Nieuwe bladeren worden in de voorzomer gevormd. De blaadjes zijn langwerpig tot lancetvormig en aan de uiteinden fijn getand. De wortelstok kan zowel boven- als ondergronds kruipen. De wortelstok draagt bovenaan bruine schubben. De schubben zijn korter dan 5,5 millimeter en smal lancetvormig. De sori zijn rond. Eikvaren groeit, zoals de naam al aangeeft, soms epifytisch op bomen, soms zelfs op eiken, maar ook vaak op knotwilgen. Ze heeft een voorkeur voor plekken met milde winters en een hoge luchtvochtigheid. Het is een soort van open, soortenrijke bossen. Daarnaast kan Eikvaren ook op beschaduwde rotsen of oude muren groeien. In zure bossen of in de duinen kan de soort ook terrestrisch gevonden worden. Waarschijnlijk is deze soort nog een relict uit het Tertiair. De Middeleeuwse arts Dodonaeus noemde de soort in zijn Cruijdeboek uit 1554 de soort Boomvaren. Volgens de legende groeide deze varen uit een rotsspleet waarin Maria enkele druppels melk uit haar borst had verloren. Vanwege de zoete smaak van de plant wordt ze ook engelzoet genoemd. Eikvaren komt voor in de gematigde zones van de gehele aarde, met uitzondering van Amerika. In Limburg vertoont Gewone eikvaren in de 20e eeuw een achteruitgang. Recent is er mogelijk weer een uitbreiding aan de gang. Na 1996 werd de soort voor 27 kilometerhokken nieuw opgegeven.