Mariapeel. De Mariapeel is een 1300 hectare groot veengebied. Het ligt tussen de Helenavaart en het Defensiekanaal. Het veenpakket is gemiddeld 2 meter dik, waarbij de dikkere lagen aan de westkant liggen en in het zuiden de jongste veenvorming in de boerenkuilen plaatvind. In de Deurnsche Peel is het veenpakket doorgaans 4 meter dik. Oorspronkelijk vormden de zandruggen de oostgrens, maar tegenwoordig ligt er tussen de zandrug en het natuurreservaat een landbouwgebied. Het gebied werd vanaf 1850 helemaal ingericht voor de grootschalige turfwinning. Er kwam een Hoofdwijk en het Defensiekanaal, dit vormde het hoofdsysteem. Daarvan afgeleidt werden wijken aangelegd. In de Mariapeel ligt 170 km door de mens aangelegde watergang. In het zuiden van de Mariapeel ligt 24 km Peelbanen met veenputten. De veenputten in het oosten werden vanaf 1600 gegraven. Dit waren zogenaamde dagputten die in gemiddeld twee dagen tijd werden gegraven en vervolgens volliepen met water. Daarna begon de hoogveenvorming opnieuw. In deze kleine veenputten ligt dus hoogveen van 400-500 jaar oud. Het Defensiekanaal dankt haar naam aan de Tweede Wereldoorlog toen hiermee gepoogd werd het Duitse leger tegen te houden. Het Defensiekanaal doorsnijdt een droge duinenrij en vormde daardoor een belemmering voor tanks om via deze droge duinenrij het gebied over te steken. De boerderijen lagen minimaal 1200 meter van het Defensiekanaal af omdat de vijandige artillerie, met een maximaal bereik van 1200 meter, ze niet kon treffen. In 1998 werd een start gemaakt met het hoogveenherstel in de Mariapeel. Hiertoe werden dammen in het gebied gemaakt waardoor het water werd opgestuwd. Bij deze stuwing moet het waterpeil min of meer constant zijn. Deze waterplassen hebben idealiter een maximale diepte van 50 cm. Fluctuaties van 20 cm onder en 10 cm boven het normale waterpeil zijn het maximale wat veenmossen kunnen verdragen. Momenteel ligt er 118 hectare water in de Mariapeel. Enkele plassen aan de rand, bijvoorbeeld bij de Zwarte Plakweg zijn te diep waardoor hoogveenvorming moeilijk is. Toch is dit noodzakelijk omdat andere plassen verder in het gebied bij een geringere waterstand aan de rand, zouden droogvallen. Door een betere compartimentering zou het mogelijk moeten zijn om overal voor ideale omstandigheden voor veenvorming te zorgen. Een deel van de ondergrond van de Mariapeel is echter lemig, dit deel verliest grondwater aan het landbouwgebied. Dit zou zeker een eigen compartiment moeten vormen om te voorkomen dat hierdoor een groot deel van de Mariapeel leegloopt. Momenteel lopen allerlei afwateringskanalen echter door de gehele Mariapeel en ontwateren op deze wijze dus ook het gehele gebied. Een mogelijkheid om hier wat tegen te doen zou ook het dempen of tenminste verontdiepen van de wijken kunnen zijn. In de Horster Driehoek zijn de kades langs de wijken door verdroging al grotendeels geoxideerd en daardoor verdwenen. De wegen vlakbij de Mariapeel vertellen veel over de geschiedenis van het gebied. Zo wijst de naam Kerkkuilen weg erop dat het veen vroeger eigendom van de parochie was. De parochie van Sevenum gaf in dit geval de concessie voor de kleine veenputten uit. De Schaapskooienweg wijst op het belang van de schapenhouderij in deze contreien. Venray was in het verleden bekend vanwege zijn schaapcompagnien. Op de Vossenheuvel groeide tot in de jaren 1980 nog Lavendelheide (Andromeda polifolia). Ook groeit er nog Rode bosbes (Vaccinium vitis-idae) in open heidevegetaties en kwam er tot enkele jaren geleden het Heideblauwtje () voor. Dit vlindertje zit overigens wel nog in andere delen van de Mariapeel. Aan de randen van de zandbulten treedt enigszins gebufferd grondwater uit. Dit is een goede basis voor het herstel van de veenvorming omdat hier tevens CO2 uittreedt.