Klein warkruid. Op jonge Struikheide (Calluna vulgaris) groeit soms Klein warkruid (Cuscuta epithymum), een parasitaire soort zonder wortels. De soort heeft haarwortels (haustoria) die water van de gastheer aftappen. Dat gebeurt met name op de nog niet verhoute jonge stengels van Struikheide. Deze zijn voedselrijk en de verhouting vormt een mechanische barière voor het binnendringen van de haustoria. De plant bestaat uit een dichte kluwen van wijnrode, draaddunne stengels met witte tot roze bloemen. De planten vormen geen bladeren en bezitten geen wortels. Met deze stengels woekeren ze tussen hun gastheren zodat deze aan elkaar vast komen te zitten. Dodoens, een botanicus uit de Zuidelijke Nederlanden schreef in 1554 over een plant die de vegetatie aaneen naaide en noemde haar Duivelsnaaigaren. De zaden kunnen meer dan vijf jaar lang in de bodem wachten op een gastheer. De zaden kiemen in de lente en ze moeten binnen twee weken een gastheer vinden, anders sterven ze. Klein warkruid is gebonden aan zure, droge en voedselarme bodems. Ze groeit vooral in recent bewerkte heidevegetaties, die door de bewerking zijn teruggezet naar een soort pionierstadium. Hoewel de Latijnse naam epithymum doet vermoeden dat de soort op tijm (Thymus sp.) zou groeien, is ze op 21 verschillende gastheren aangetroffen. Jonge struikheide is een veel voorkomende gastheer voor Klein warkruid, maar ze groeit ook op 21 andere plantensoorten. Onder meer Pijpenstrootje (Molinia caerulea), Bochtige smele (Deschampsia flexuosa), Pilzegge (Carex pilulifera), Kruipbrem (Genista pilosa), Valse salie (Teucrium scorodonium) en Gewone dopheide (Erica tetralix) zijn gastheer voor Klein warkruid. Tegenwoordig is Klein warkruid op de Brunssummerheide een zeer zeldzame soort. Rond 1955 werd ze nog vrij algemeen genoemd. Toen werd de heide ook meer begraasd en gebruikt. Op de Breinigerberg komt Klein warkruid veel algemener voor.