Italiaanse aronskelk is verwant met de Gevlekte aronskelk (Arum maculatum) en is van deze soort te onderscheiden door de bladeren die wit of geel geaderd zijn. Ze zijn bovendien spiesvormig. De planten bereiken een hoogte van 30 tot 60 centimeter. De bladeren verschijnen reeds in het najaar en hebben een lengte van 20 tot 30 centimeter. De bloeitijd valt in mei tot juni, iets later dan de Gevlekte aronskelk. Dan is er een bleekgroene bloeischede te zien met daarin een gele bloemkolf. Dat geldt tenminste voor het bovenste gedeelte. Dit is eveneens een verschil met de Gevlekte aronskelk. In de herfst zijn aan de top van de bloeistengel de oranje bessen te zien. Na het rijp worden van de bessen verschijnen de nieuwe bladeren.
Een stinzenplant.
Italiaanse aronskelk is oorspronkelijk een submediterrane soort die noordwaarts voorkomt tot Midden-Frankrijk en het uiterste zuiden van Engeland. Verder noordelijk is het een sierplant. In Engeland al sinds 1683. Daar is ze ingeburgerd in stinzenmilieu´s. In Nederland werd Italiaanse aronskelk voor het eerst vermeld in 1818 uit de omgeving van Leiden. Ze komt voor in stinzenmilieu´s in de Vechtstreek, in het rivierengebied, de binnenduinrand en in Friesland. Ook in Limburg is ze zo nu en dan verwilderd aan te treffen, onder meer in de buurt van Schin op Geul. Hier is waarschijnlijk in de jaren 1960 aangeplant door Dhr. Dijkstra. Een mooie populatie groeit ook rondom Kasteel Oost te Valkenburg, hier staan enkele 100-en exemplaren bij elkaar.
1%20150x.jpg)
